Tranen van Geluk

Voor me strekt een enorm berglandschap zich uit. Aan de voet van de berg waarop ik me bevind, ligt een stad die regelrecht uit een sprookje lijkt te komen. Duizenden huisjes en gebouwen vormen één grote wirwar aan leven waarin je gedachten verdwalen in niemandsland enkel bij het aanzicht ervan. Alles is in verschillende tinten blauw gehuld. De felle, gouden stralen van de ondergaande zon wurmen zich door het zachte wolkendek heen en betoveren de vele daken die Chefchaouen rijk is. Een traan rolt over mijn linkerwang. In de weerspiegeling van de glazen van mijn zonnebril die enkele centimeters voor me ligt, zie ik hem glimmen op mijn zachtroze huid. Al snel volgt er één over mijn rechterwang. Ik vouw mijn benen dicht tegen me aan en schuif de zonnebril op mijn neus. Ik voel het aan alles. Dit zijn tranen die puur uit water en geluk bestaan. Zelden heb ik deze mee mogen maken. Ik besef me dat ik enkel tranen van geluk heb gehuild op momenten waarop een gevoel van alles-verdovende liefde voor een kort ogenblik alles in mij overheerste. Ik denk terug aan het moment waarop ik in tranen van geluk uitbarstte bij mijn ex-vriend. Misschien wel het meest kwetsbare moment in mijn leven. Maar deze zijn anders. En voelen veel lichter. Voor deze tranen van geluk heb ik niemand nodig gehad. Ze komen uit de kern van mij.

Een glimlach vormt zich rond mijn lippen en speelt met de kuiltjes ernaast. De laatste jaren heb ik me onwijs laten leven. Veel gebeurtenissen overkwamen me en namen me aan de hand, richting het vervolgpad dat ik zou nemen. Een hand die ik maar al te graag stevig vastpakte. Omdat het fijn is en vertrouwd voelt om met de stroming mee te gaan en iemand bij je te hebben die je door het leven leidt. Misschien is dat wel waarom ik zo plotseling zo’n sterk gevoel kreeg bij het maken van deze reis. Ik probeer er niet teveel over na te denken. Ik laat een gevoel van trots over me heen vallen, zonder het meteen weg te drukken zoals ik normaal gesproken doe. Ik maak mijn eigen keuzes. Ga de uitdaging aan. Leef zelf met de consequenties. Word afgewezen. Weggestuurd. Aangenomen. De rug toegekeerd. Vastgepakt. Geliefd. Voor heel lang was dat onwijs – en misschien zelfs wel veel te – belangrijk voor me, terwijl ik er zelf niet altijd grip op had. Nu niet meer. Nu stuur ik zelf. Ik heb geleerd dat het geen zin heeft om grip proberen te hebben op anderen of op situaties en gebeurtenissen waar andere mensen bij betrokken zijn. Mensen maken hun eigen keuzes, voelen hun eigen gevoelens, volgen hun eigen pad. En dat is maar goed ook. Ik denk dat ik dat nu ook aan het doen ben. En dat geeft me onwijs veel rust.

Trots ben ik op het feit dat ik door niets anders dan mijn eigen werk en inzet stage mag lopen bij de NOS, dat ik hoofdredactrice ben van een mooi blad. Op het feit dat ik dubbel en dwars achter élke keuze sta die ik de afgelopen maanden maakte. Op het feit dat ik meer dan gelukkig kan zijn met puur mezelf. Op het feit dat ik verdomme in mijn eentje op de top van een berg middenin Marokko sta, uitkijkend op een onwijs majestueuze zonsondergang met mijn lieve familie en geweldige vrienden in mijn hoofd. De rode draad in mijn leven waarvan ik me op dit moment meer dan ooit besef dat ik er nóg dankbaarder voor ben dan dat ik dacht.

Ik voel me enorm klein, kleiner dan ooit tevoren. Op een goede manier.