Thuis

Enerzijds voelt het alsof ik pas drie seconden weg ben en dat als ik nog één keer met mijn ogen knipper ik weer voor de donkerblauwe deur van mijn ouders sta, koffer in mijn linkerhand. Tegelijkertijd lijkt het alsof ik al minstens tien jaar niet meer ‘thuis’ geweest ben. Alsof ik niet meer zou weten hoe ik met drie borden tegelijk op mijn arm het restaurant door balanceer en geen flauw benul heb waar ik zou moeten beginnen met het schrijven van een artikel, het vastpakken van een pen. Iemand anders zou moeten vragen welke sleutel in het gat van mijn voordeur past. Welke voordeur überhaupt die van mij zou zijn.

Blijkbaar ben ik in staat me thuis te voelen in een totaal ander en vreemd land voor mij. Blijkbaar heb ik niet veel meer nodig dan de ruimte om mijn gedachten willekeurige kanten op te laten vliegen. En oké – mijn grote knuffelmuis die ik overal naartoe sleep omdat ‘ie ruikt naar ‘vroeger’. De geur die om mijn oudershuis, om mij, om mijn leven heen hangt. De geur die me een veilig gevoel geeft, waar ik me dan ook bevind. Klinkt dat raar? Waarschijnlijk. Zoek het uit.

Muna legt haar hand op mijn knie. Ik kijk regelrecht haar donkerbruine ogen in. “Wat is jouw thuis?” Terwijl ik mijn blik verplaats naar de lichtblauwe lucht boven ons, denk ik even na over deze vraag. De woorden herhalen zich in mijn hoofd, zweven rond in de ruimte. Thuis. Ik denk dat dat bij mijn ouders is. Niet zozeer het huis waarin ze zich bevinden, maar in het bijzijn van mijn ouders en mijn zusje. En in het bijzijn van andere mensen die ik liefheb. Hoe kan het dan dat ik me ook hier in Marokko thuis voel, waar bij aanvang van de reis geen van die geliefden ook maar een beetje in de buurt waren? Wat is thuis voor mij? Gaat dat om een vaste basis waarop ik kan terugvallen? Om een gebouw? Om bepaalde mensen? Een gevoel?

Het lijkt me vreemd om over een week weer voet op Nederlandse grond te zetten. Twee dagen daarna die drie borden weer tegelijk uit te serveren. In rap tempo teksten te redigeren. Kerst te vieren. Kerst? Kerst… daar heb ik nog helemaal niet aan gedacht. Ik leef in een totáál andere wereld. Het is niet dat ik aan niets of niemand denk. Ik denk júist de hele dagen na over grote gebeurtenissen en belangrijke mensen in mijn leven. Soms schiet er ineens een vage herinnering waar ik al jaren niet aan heb gedacht heel scherp mijn geheugen in, zonder dat deze enig nut lijkt te hebben.

Ik grinnik. Mijn reisgenote, wie ik vier dagen geleden ontmoette en met wie ik tot nu toe al meer heb gedeeld dan met wie dan ook de afgelopen maanden, kijkt me aan. Vraagtekens boven haar hoofd. Ik begin te vertellen. “Ik ben denk ik een jaar of vijf. De avond is aangebroken en ik zit rechtop in mijn bed. Het was een hele fijne dag samen met mijn ouders, zusje, opa en oma. Vanbinnen voel ik me helemaal warm en rozig, gelukkig. Hoe ik er precies op kom weet ik niet, want zo religieus ben ik niet opgevoed. Maar ik bedenk me dat ik God hiervoor wil bedanken.” Ik werp een blik op het beige met groene torentje van de moskee die zich voor ons bevindt. “Dus wil ik bidden. Ik besef me dat ik eigenlijk helemaal niet weet hoe dat moet, waar ik moet beginnen. Ik vouw mijn handen ineen, sluit mijn ogen en begin met zachte maar resolute stem. ‘Lieve God…’.” Muna schiet in de lach.

Elke kleine gebeurtenis hier is een beleving waarover ik diep kan uitwijden. Mijn hoofd zit vol en mijn hart misschien nog wel voller. Dit is thuis. Óók thuis. Want ik voel me op heel veel plekken en bij heel veel mensen thuis. Ik voel me thuis als ik zelf op mijn gemak ben. Als ik me vrij voel om mezelf te zijn, wat dat dan ook mag betekenen.

Volgende week ben ik weer thuis. Óók thuis. Maar nu is niet volgende week. Ik leef hier per seconde. Per millimeter die de grote wijzer op mijn horloge vooruit kruipt. Waar ik overigens niet naar kijk of bij stilsta, want voor eventjes is tijd totaal onbelangrijk. Misschien is dat wel waarom mijn reis zo kort en lang tegelijkertijd voelt. Het is onwerkelijk. Ik voel me weer kind. Zorgeloos, vrij, veilig, levendig. Thuis.