Avondwandeling

Kinderen die buitenspelen en voorbij vliegen op hun gloednieuw ogende skeelers, baasjes die een extra lange wandeling maken met hun dolgelukkige honden, bijeenkomsten voor de lokale supermarkt en parken die drukker bezocht worden dan ooit te voren. Nu ons allen gevraagd is binnen te blijven, hebben we ineens massaal de behoefte om naar buiten te gaan.

Het is minder dan een maand geleden dat dit alles nog compleet anders was. In plaats van dat ik tegen het einde van de middag sterk de drang kreeg om een frisse neus te halen, kon ik niet wachten om na thuiskomst van mijn werk meteen het bed in te duiken. In plaats van dat ik in mijn enige vrije uurtje een boek opensloeg dat al maanden naar me lijkt te turen vanaf mijn nachtkastje, klikte ik voor de zoveelste dag op rij het zwart-rode Netflix-icoontje aan onderaan het scherm van mijn laptop. Er valt van alles te zeggen over het gevreesde COVID-19 dat de hele wereld in zijn greep houdt, maar ik merk dat de tijdelijk gedwongen andere manier van leven ons gezin een positieve opfrisser geeft.

Ik en mijn zusje zijn even tijdelijk terug verhuisd naar onze ouders. Met ons viertjes terug naar de basis, een weekje of twee met ons allen in het rijtjeshuis in de straat waar onze jeugdherinneringen als blaadjes aan de bomen hangen. Hoe fijn het ook is om hier altijd terug te komen: écht zoals vroeger, zo voelt het gewoon niet meer. De dynamiek is anders geworden, mijn zusje en ik hebben er een tweede en tevens compleet andere thuisbasis bij gekregen en mijn ouders genieten hun levens met elkaar. Even wennen was het dus wel toen mijn moeder enkele dagen terug tijdens onze avonduurtjes op de bank verkondigde dat ze het een goed idee zou vinden als we de huistaken in vorm van een takenlijst zouden herintroduceren. Mijn eerste instinct was om mijn zusje haar reactie te peilen en dat bleek een goede keuze: ik schoot in de lach om haar geïrriteerde blik die boekdelen sprak.

Van een daadwerkelijke takenlijst is het (nog) niet gekomen, maar het valt me op hoe snel en eenvoudig het eigenlijk gaat om onze natuurlijke gezinsbalans terug te winnen. Ik zorg voor de boodschappen en het avondeten, mijn zusje verschoont het konijnenhok en neemt de hond mee voor een stevige wandeling in het bos, mama houdt zich vooralsnog bezig met het schoonhouden van het huis en papa gaat met de grasmaaier aan de haal en knapt het huis op. We komen allemaal toe aan dingen waar we normaal gesproken weinig tijd voor hebben, of beter gezegd: de tijd niet voor nemen. En dát vind ik een onwijs fijn onderdeel aan de vreemde situatie waarin we ons nu allemaal bevinden.

De hond wordt op dagelijkse basis door ons állemaal op majestueuze wandelingen getrakteerd, we gaan in het avondzonnetje naar buiten puur om even buiten te zijn, mooie bloemetjes worden aangepoot in de tuin, nieuwe gerechten op tafel getoverd, ongelezen boeken opengeslagen… Waar we een paar dagen geleden met ons vieren nog flink nerveus deden over de situatie, heeft iedereen inmiddels zijn rust in de situatie een beetje gevonden. Het is natuurlijk wennen aan een huis vol met videobellende mensen die allemaal hun eigen ding moeten én willen doen, maar het feit dat we langer met ons vieren hebben samengewoond dan dat mijn zusje en ik uit huis zijn, begint me nu weer helder te worden.

Ikzelf vind het eigenlijk wel even lekker om uit het verstikkende ritme te zijn dat de afgelopen maanden mijn realiteit was. Van ‘s ochtends heel vroeg tot ‘s avonds laat aan het werk met tussendoor veel magnetronmaaltijden, weinig sporturen en zo nu en dan een biertje met een vriendin waar ik de volgende ochtend ook weer veel spijt van had. We zitten in een verschrikkelijke crisis met ons allen, maar dat doet me tegelijkertijd wel de ogen openen voor de fijne dingen waar ik mezelf de afgelopen maanden van heb onthouden. Dat kan zo simpel zijn als het maken van een avondwandeling. Ik wéét dat ik daar niet de enige in ben en vind het mooi om te zien hoe iedereen een beetje terugkeert naar zijn of haar kern, zware werkambities en ritmes even aan de kant. Tussen alle negatieve berichten over hamsterende mensenmassa’s zie ik buren die aanbieden de boodschappen voor elkaar te doen of studenten die online aanbieden gratis op kinderen te passen van mensen die wél gewoon naar hun werk moeten. Dat vind ik mooi. En hoopvol.