Verjaren

Over een paar nachtjes ben ik jarig.

Als klein meisje was ik door het dolle heen bij deze gedachte. Al weken van tevoren begon het grote aftelfestijn, ik wist al maanden wat ik voor mijn verjaardag wilde vragen en de avond vóór mijn verjaardag was ik vaak zó nerveus dat ik er niet van kon slapen. Tegenwoordig vind ik jarig zijn niet meer zo interessant. Wat ik wél heel mooi vind is het ouder worden an sich. Dat doe je natuurlijk elke dag, maar voor mij is mijn verjaardag een mooie gelegenheid om na te denken over welke ontwikkelingen ik het afgelopen jaar heb doorgemaakt, hoe ik ben gegroeid of juist achteruit ben gegaan. Een moment van stilstaan bij hoe ik het leven en mezelf bekijk.

Specifiek dit jaar heb ik daar een beetje moeite mee. Soms kijk ik in de spiegel en zie ik een meisje dat overstuur kan zijn over de kleinste dingen. Op andere momenten zie ik een jonge vrouw die open in het leven staat, een flink CV aan het opbouwen is en steeds wijzer wordt in haar reacties op situaties. Ik vind het lastig om daar mee om te gaan, omdat het soms echt voelt als een strijd.

Zoals altijd in de dagen rondom mijn verjaardag, betrap ik mezelf als automatisch soms op het feit dat ik in gedachten aan het terugblikken ben op het afgelopen jaar. Veel denk ik na over het plotse overlijden van één van mijn beste vriendinnetjes in augustus. Iets wat zelfs na bijna een jaar nog steeds ongrijpbaar voelt. Het verdriet dat daarbij kwam kijken en het zoekende gevoel dat ik sindsdien ervaar. Ook ben ik veel met mijn gedachten in Marokko, waar ik in mijn eentje doorheen reisde en vrienden voor het leven maakte. Krijg ik een glimlach op mijn gezicht als ik denk aan het moment waarop ik hoorde dat ik stage mocht lopen bij de NOS – en het moment waarop ik hoorde dat ik dat volgend jaar wéér mag gaan doen, waarbij ik een paar sprongetjes in de lucht niet kon weerstaan. Warm ik op als ik denk aan de als vanoudse vakantie met mijn gezin in Frankrijk en momenten van schaterlachen met vrienden en vriendinnen. Moet ik grinniken bij de gedachte aan de liefdesperikelen die ik me het afgelopen jaar op de hals haalde en die tegelijkertijd ook waardevol voelen – oké sommigen dan. En word ik kalm bij de terugblik op momenten dat ik dicht bij mezelf en mijn geloof stond.

Ha, ik merk dat dit opschrijven meteen wat ruimte en rust schept in mijn hoofd. Dat is mooi, want ik heb nog wat denkwerk te doen over gerechtjes die ik mijn gezin, de oma’s en de buurvrouw aankomende dinsdag wil voorschotelen. Mijn verjaardag blijkt de perfecte gelegenheid om voor het eerst sinds maanden weer eens bij elkaar te komen en tijd met elkaar te spenderen – op gepaste afstand uiteraard. Deze mensen ken ik al mijn hele leven en ik zou deze dinsdag met niemand anders willen spenderen. Ik vind het onwijs waardevol dat ik mijn 21e verjaardag met mijn complete gezin en beide oma’s (en aanhang!) – gezond en wel – mag spenderen. Als ik het afgelopen jaar iets heb geleerd is het dat het leven altijd nog vele malen kwetsbaarder is dan dat je denkt. Mijn wangen beginnen te gloeien van enthousiasme als ik denk aan een fijn etentje samen tot in de late uurtjes. Dinsdag vier ik niet mijn verjaardag, maar het feit dat ik zo onwijs veel lieve mensen al vanaf mijn geboortedag mag kennen.