Het heeft even geduurd, maar het is tijd om weer eens terug te keren naar mijn eigen stukje internet. Al meerdere keren sloeg ik de laatste weken met enthousiasme mijn laptopscherm open om vervolgens net iets te lang naar de vier beangstigende en tegelijkertijd aanmoedigende woorden te staren: ‘begin hier met schrijven’. Veel verder dan een staar-wedstrijd tussen mij en de vier woorden kwam het steeds niet. Tijd om de stilte te verbreken, en wel met een onderwerp dat ik graag aankaart!
Volgens mij heb ik er hier nog nooit over geschreven, maar sinds vorig jaar september ben ik hoofdredactrice van een faculteitsmagazine. Voor de komende editie ben ik op dit moment twee artikelen aan het schrijven over een belangrijk onderwerp: eenzaamheid onder jongeren. Toen ik het onderwerp zo’n anderhalve maand geleden pitchte in de redactie, kwam het idee eigenlijk voornamelijk uit mijn eigen frustraties. Het is een bizar jaar geweest en als 21-jarige heb ik onder de omstandigheden wel eens gedacht ‘goh, dit voelt wel een tikkeltje alleen zo…’. Ik deed een paar oproepjes op onze sociale kanalen, met de vraag of mensen dit herkenden en er wellicht iets over wilden vertellen. Een flinke gok, omdat ik geen idee had in hoeverre mijn leeftijdsgenoten hier überhaupt mee te maken hebben. De reacties bleven uit. Ik besloot via-via wat lijntjes uit te zetten. Toen begon het balletje te rollen. Binnen twee dagen ontving ik reacties van zeven medestudenten.
Waar ik natuurlijk blij was met de respons, maakte dit me ook een beetje verdrietig. Er zijn daadwerkelijk veel mensen die zich eenzaam voelen, met zichzelf in de knoop zitten en zich afvragen waarom het is dat ze zo alleen zijn, of ze dan wel ‘goed genoeg’ zijn. Het merendeel gaf aan al met deze gevoelens in de maag te zitten voordat COVID überhaupt bestond. De gesprekken waren goed, het voelde fijn om naar de verhalen van mijn medestudenten te mogen luisteren. En samen te sparren over de fijne dingen in het leven, die de momenten van eenzaamheid ietsjes beter kunnen maken.
Voor iedereen is dat iets anders. Waar de één zich op die momenten graag stort op het maken van muziek of het doen van iets anders actiefs, duikt de ander liever in bed met een huilfilm; morgen weer een nieuwe dag. Zelf voel ik me vooral eenzaam als ik in de vicieuze cirkel der vergelijking zit en mijn persoonlijkheid en successen vergelijk met die van een ander. Een heel nare ‘gewoonte’ die soms komt opduiken op momenten van verveling en onzekerheid. Wat voor mij goed werkt is om mijn telefoon uit te zetten (nu ik niet zoveel werk als normaal gesproken het liefst zelfs een dag of drie), en me echt even te focussen op mezelf zonder dat in contrast te zetten met een ander. Lukt dat me, dan kan ik diezelfde minuut nog mijn verdrietige stemming omtoveren in een productiviteit en vrolijkheid van jewelste. En lukt dat niet, dan geef ik er soms ook gewoon aan toe. Als je zoals ik iemand bent die groots geluk en enthousiasme kan voelen, ken je ook de keerzijde van emotie. En dat is helemaal oké. Het is hoe dan ook een echte aanwinst als je voor jezelf goed weet wat je blij maakt. Het draaien van een mooie plaat, luisteren van een goede podcast (gezellig geklets op de achtergrond!), lekker een rondje wandelen in de frisse buitenlucht, het schrijven van kaartjes naar vrienden en familie of het lezen van een goed boek. Daarnaast bespreek ik het ook altijd even met iemand als ik me zo voel. Het kan voor mij ontzettend bevrijdend voelen om uit mijn eigen gedachtepatronen te komen doordat iemand anders daar perspectief op biedt. En steeds weer verrast het me dat ontzettend veel mensen om me heen hier ook daadwerkelijk een nuttig woordje over te zeggen hebben.
Wat ik jou als lezer dan ook zou willen meegeven is om het gesprek over eenzaamheid met anderen aan te gaan. Of dat een nou met een vriend, je opa, je moeder, een studiegenoot of de buurman is. Hoe je het ook wendt of keert: er hangt een flink taboe rond eenzaamheid (onder jongeren). Dat vind ik zelf ontzettend in tegenstrijd met de ontdekking dat er écht veel leeftijdsgenoten zijn die hier last van hebben, al helemaal in deze tijd. Herkenning verzacht en als dat er niet in zit, wat eigenlijk alleen maar fijn is, dan kan een luisterend oor soms al zoveel doen. Hoewel de verhalen van mijn medestudenten allemaal van elkaar verschillen, is er één opvallende gedachte die ze alle zeven delen. Stuk voor stuk gaven ze aan op mijn oproep te hebben gereageerd om zo hun bijdrage te leveren aan het bespreekbaar maken van dit onderwerp. In de hoop het gevoel van eenzaamheid iets meer te normaliseren en elkaar daar een stukje in te kunnen helpen.
Er rest mij één belangrijke conclusie. Hoe eenzaam je je ook voelt: in het alleen zijn ben je nooit daadwerkelijk alleen.
Lisa Kroesen 