Omgedraaid

De grote bruine ogen staren me vol verwachting aan. Ik sla mijn vlakke hand twee keer kort op de donkerbruin beklede bank waar ik op zit. Uiteraard zit ik in de hoek, mijn vaste plekje hier thuis. “Je mag best naast me komen zitten!”, lach ik. Geen reactie. Nogmaals klop ik op de bank, het gebaar dat ik het stiekem best gezellig vind als ‘ie bij me komt, ook al weten we allebei dat de bank voor hem verboden terrein is. Weer die glazige blik. Het schuine kopje. Wat zou hij denken? Zou hij íets denken? In één snelle beweging springt het bruin-witte hummetje naast me. Hij loopt helemaal naar de andere kant van de bank en ploft na drie rondjes gedraaid te hebben rustig neer. “Hè, lekker gezellig.” Ik richt mijn ogen weer op het laptopscherm voor me. Zielig gekreun vanaf de andere kant van de bank. Met een sippe uitdrukking staat het beestje op en komt het bij nader inzien toch naast me liggen, met zijn kop op mijn schoot. Ik geef hem een lieflijke aai over zijn buikje. Hij sluit zijn ogen. Ik zet een muziekje op. Voor de eerste keer vandaag voel ik me eventjes net zo tevreden als de pup naast me.

Om de een of andere reden heeft het weer altijd een grotere invloed op mijn humeur dan dat ik zou willen toegeven. Begrijp me niet verkeerd: het is echt niet zo dat ik mezelf binnen opsluit en tranen met tuiten huil bij een paar drupjes regen. Maar ik heb zo nu en dan wel een gezonde dosis zonlicht nodig, wil ik mijn stralende humeur zonder moeite vast kunnen houden. En momenteel is dat zonlicht ietwat schaars. Ik ben deze weken zo druk dat ik niet veel tijd heb om ervan te balen maar op dagen zoals deze, compleet vrije dagen tussen de wervelwinden door, hangt de grijze wolk van buiten ook boven mijn eigen koppie. Ik mopper hardop, laat ieder gezinslid weten dat het weer écht ‘stom’ is vandaag. De winter lijkt echt al een halfjaar te duren, bedenk ik me. Terwijl ik mijn derde kop thee van dat uur inschenk, overvalt een gevoel van tegenzin me bij het feit dat ik nog twee artikelen voor werk moet schrijven én nog een pitch moet bedenken voor de les van morgen. Ik trek een wit dekentje uit de kast en terwijl ik het in een snelle beweging over mijn schouders heen trek, draai ik de knop van de thermometer een kwartslag naar rechts. Ik pak mijn kop thee van het aanrecht en loop naar de bank, waar ik me in de hoek laat ploffen. Ik kwijn weg in zelfmedelijden.

Gelukkig ga ik inmiddels al 19 winters mee en heb ik ondertussen best wel wat trucjes ontwikkeld die me er weer bovenop helpen. En eigenlijk zijn die dingen verrassend klein en simpel. Voor mij helpt het altijd om op dit soort momenten thuis te zijn bij mijn gezin. Omgeven door de mensen waarvan ik het meer dan gewend ben om in hun aanwezigheid te verkeren. Hier kan ik hard lachen om de dagelijkse gang van zaken, diepe gesprekken voeren om de moeilijkere dingen in het leven, lekker op de bank voor de televisie ploffen (twee dingen die ik overigens op mijn kamertje in Utrecht niet heb!!), mijn gezicht in het zachte vachtje van onze pup drukken en bovenal gewoon lekker mijzelf zijn zonder al te veel na te denken over het leven en over wat ik wil doen en over wie ik wil zijn.

Als je dit leest en je denkt ‘hey, maar dat seizoens-dipje klinkt me eigenlijk belachelijk bekend in de oren’, dan steken we op dat vlak misschien wel een beetje hetzelfde in elkaar. Op dagen als deze, probeer ik voor mezelf eigenlijk een soort bubbeltje te creëren. Er aan toe te geven en tegelijkertijd wel de dingen te doen die ik moet doen, maar dan op een manier die voor mij zo fijn mogelijk is. Voor vandaag rustte de opdracht om nog twee artikelen voor werk te tikken en een pitch te bedenken voor een nieuwsitem, dat ik morgen in het college ook zal moeten pitchen. Als ik nog daadwerkelijk dingen moet doen, werkt het sowieso goed om me daar ook naar te kleden. Dan trek ik gewoon iets aan wat ik ook naar school of naar werk aan zou doen, in plaats van een zachte broek en een veel te grote trui. Dit zorgt er eigenlijk automatisch voor dat ik ook actief wordt. Verder houd ik mijn omgeving wel zo comfortabel mogelijk: ik zet de verwarming op een aangename temperatuur, schenk mezelf een dampende kop thee in, steek overdreven veel kaarsjes aan en zoek op Spotify een playlist op die perfect aansluit bij hoe ik me voel. Ik neem lekker plaats op de bank, waar ik overigens prima kan werken, met onze puppy aan mijn zijde en ga vervolgens aan de slag.

De gele paraplu klapt met een wilde beweging en veel geluid naar buiten. Jeetje, wat is dit ding groot. Hier zouden met gemak drie Lisa’s onder passen. Teun springt vrolijk aan de lijn heen en weer, wetende wat hem te wachten staat. Met tegenzin stap ik naar buiten. Ik steek mijn neus ietsjes dieper in mijn zachte jas, die heerlijk ruikt naar mijn parfum. De koude wind die me tegemoet komt, voelt eigenlijk best goed op mijn wangen. Op de gele paraplu boven mijn hoofd, storten de regendruppels neer als nooit tevoren. Teun kan zijn enthousiasme niet op en springt door de gevormde plassen in de goot heen. Binnen enkele seconden lijkt het beest op een natte vaatdoek. Een hele grote, bruin-witte vaatdoek dan. Ik glimlach bij het besef dat ik me niet langer tegen het slechte weer moet verzetten. Het is er toch, laat ik er nu dan maar het beste van maken. Spontaan krijg ik zin om strakjes na mijn werk heerlijk een aflevering van How I Met Your Mother aan te zetten, onder het genot van warme chocolademelk.

Het is fijn om voor jezelf enkele dingen te bedenken waar je naar uitkijkt, dingen die later op de dag plaatsvinden nadat je je werk afhebt en het tijd is om gewoon eventjes écht maximaal te genieten. Zelf kan ik altijd genieten van de kleinste dingen. Als ik die avond wat heerlijks voor het diner op de planning heb staan bijvoorbeeld, of het moment waarop we met ons allen voor de televisie ploffen om de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van De Luizenmoeder te kijken. Laat die dingen dan je drijfveer zijn om toch nog even datgene te doen dat je die dag moet doen.

En terwijl we met ons allen massaal op het weer zeiken en manieren proberen te vinden om er maar op onze eigen manieren mee te dealen, vergeten we eigenlijk helemaal dat het inmiddels alweer 10 februari is. En dat de dagen sneller voorbij vliegen dan dat we door hebben. En dat het bijna alweer maart is en dus bijna alweer lente. Dus dat we eigenlijk ook nog maar moeten genieten van de grijze wolken en vieze regenbuien voordat we weer overspoeld worden door de volgende hittegolf en we weer uitkijken naar de eerste vallende bladeren 😉 .

Zo, en nu ga ik naar De Luizenmoeder kijken. Fijne zondagavond! Oh en trouwens: ik hoorde dat het verderop in de week weer zonnig wordt…