Twee maanden geleden besloot ik de grootst mogelijke uitdaging voor mezelf aan te gaan. Ik trok mijn sportschoenen aan, sloot de deur van mijn studentenhuisje achter me en begon vol ongelooflijk veel goede moed te rennen. Enthousiast! Ik had er zin in! Yes, ik ga mijn conditie opbouwen en paradeer binnenkort mijn stadje door met de mooiste beentjes. Got this!!
Wat. Een. Hel. Drie straten verderop stortte ik tegen een muur neer en plantte ik mijn billen zonder enige schaamte op de stoep, happend naar adem. Jezus. Dit gaat nog een helse klus worden. Toen ik mezelf eenmaal na 10 minuten weer overeind had gesleept en tijdens een tweede poging (nog in ergere staat dan toen ik aan de grond stortte na de eerste) ook nog eens een vriend van mijn ex tegenkwam en op erg gênante wijze een gesprekje probeerde aan te knopen – wat uiteraard niet de moeite waard was omdat de afschuw wat betreft mijn not so charming look van zijn gezicht en houding afdroop-, was ik er al helemáál klaar mee. Never again.
Toch was ik enkele dagen na de grote schok nog niet helemaal overtuigd van het opgeven. De eerste verbetering die ik tijdens mijn tweede run (oké ik geef toe: het was niet bepaald een run te noemen, meer een moeizame strompel) ontdekte, was om mijn telefoon onderweg mee te nemen. In eerste instantie wilde ik hier eigenlijk niks van weten: tijdens het sporten wil ik bezig zijn met sporten, niet met andere dingen. Toch leek het me wel fijn om de afstand te kunnen tracken, dus dat deed ik. Eerst met spijt, want man: wat duurt een kilometer rennen ontíegelijk lang. Een intense hekel kreeg ik aan de overvriendelijke vrouw die na een kilometer luid en duidelijk in mijn oren klepperde dat ik er maar liefst 6 minuten en 7 seconden voor nodig had. Maar na meerdere malen mijn hardloopafstand inclusief plattegrondje na afloop in te hebben kunnen zien, ontdekte ik dat dit voor mij puur een extra motivatiefactor begon te worden.
De tweede factor die het hardlopen voor mij langzaam aan veranderde in een hobby in plaats van een teistering, was het opzetten van een energiek muziekje. Waar ik eerst de geluiden van de natuur en de stad als achtergrondgeluid prefereerde, was het gehijg dat na een kilometer uit me kwam toch niet heel motiverend. Ik raakte uitgeput van het luisteren naar mijn eigen ademhaling. Niet alleen verbergt een fijn muziekje het heftige geluid dat je zelf produceert (spoken like a true beginner), ook ga je tijdens het hardlopen het tempo van de muziek aannemen. Wat er uiteindelijk voor zorgt dat je tempo geleidelijk blijft waardoor een lange afstand makkelijker vol te houden is.
Toen ik me afgelopen vrijdag inschreef voor mijn eerste hardloopwedstrijd (Montferlandrun, 7,5 km, 2 december) en zaterdagavond vol moed de kou instapte voor een 5-kilometer rondje, zakte de moed me snel in de schoenen. Ik had de weken daarvoor regelmatig 5 kilometer hardgelopen, de ene keer duidelijk veel gemakkelijker dan de andere keer. En dit was weer zo’n moeizame keer. 4,5 Trage kilometertjes met veel te veel (kuch 4) pauzetjes tussendoor liep ik teleurgesteld de trap naar mijn kamer op. Shit, dit gaat niks worden met die hardloopwedstrijd. Maar: als ik ergens aan begin wil ik het afmaken ook, dus zondagochtend was het tijd voor ronde 2.
Vol verbazing, met ontiegelijk veel trots én enorme glimlach op mijn gezicht stapte (wat zeg ik – huppelde) ik door toen de voorheen zo vervelende vrouw me vertelde dat ik de 6 km had aangetikt. YES! En ik had nog zoveel energie over! Eenmaal thuis met 8 kilometer in 45 minuten op de teller, kon ik mijn geluk dan ook niet op. Voor de eerste keer in mijn – nog korte – hardloop-carrière (oké, niet te erg van stapel lopen Lies…) had ik Runner’s High meegemaakt. Je kent het wel: je voert een gesprek, zó goed dat je voordat je het weet 3 uur verder bent. Of dat je een kwartiertje denkt te hebben gelezen uit je spannende boek, terwijl je in werkelijkheid maar liefst 100 pagina’s verder bent. Precies dát, maar dan tijdens het hardlopen. Toen ik op de 4 km zat, zweefde ik. Mijn lichaam baande zich door de straten, maar ik rende niet eens meer. Mijn hoofd zat tientallen kilometers hoger, in de wolken. Proven: hardlopen kan écht gelukkiger maken.
En morgenavond ga ik weer, op naar de Montferlandrun!
Lisa Kroesen 