Niet voor lief

Eerder vandaag zei ik tegen een vriend van me dat ik het zo onwijs waardeer dat hij contact met me onderhoudt. Toen hij reageerde met dat het ‘toch belachelijk zou zijn als hij dat niet had gedaan’, moest ik eventjes nadenken. Ik bedacht me dat ik het daar eigenlijk helemaal niet mee eens ben.

Het afgelopen jaar zijn er flink wat dingen gebeurd die me hebben teleurgesteld in hoe mensen kunnen zijn, tot bewust kwetsend aan toe. De belangrijkste les die ik in relatief korte tijd leerde, is dat niets vanzelfsprekend is. Hoe men met anderen omgaat bijvoorbeeld, daar hebben we allemaal onze eigen gedachten over en ons eigen beeld van. Ik had altijd een beetje in mijn hoofd zitten dat mijn manier van denken daarover de ‘normale manier’ is. Echter is er helemaal geen normale manier. Zowel mensen die niks met je te maken hebben als mensen die ontzettend dichtbij je staan en je onwijs goed kennen, kunnen hier heel anders over denken dan jij. Dat hoort denk ik ook een klein beetje bij opgroeien. Het ‘erachter komen dat de wereld zo onschuldig eigenlijk helemaal niet is’. Maar echt, ik houd mijn wereld het liefst zo onschuldig mogelijk.

Ik merk dat ik honderden woorden in me heb die ik kwijt zou willen, tientallen gesprekken die ik zou willen voeren. Wekelijks vind ik mezelf weer op een bepaald moment, waarop ik gesprekken in mijn hoofd voer zonder dat ik er met mijn gedachten echt bij ben. Ik heb onwijs goed voor mezelf op een rijtje wat ik zou willen zeggen, kan dit ook keer op keer, woord voor woord in mijn hoofd herhalen. Toch kies ik ervoor om de daadwerkelijke gesprekken niet te voeren. Simpelweg omdat sommigen daarvan niet eens mogelijk zijn, omdat ik de personen die ik wil spreken oprecht niet ken en niet zou weten waar ik ze weer kan vinden. In andere gevallen omdat ik geen antwoorden wil, geen reactie. Omdat de eerdere reacties me veel te hard tegenvielen.

Ik weet het: dit klinkt allemaal onwijs negatief! En ik ga eerlijk zijn, dat was voorheen ook de enige manier waarop ik naar deze situaties kon kijken. Nu probeer ik vooral onwijs hard te werken aan het omdraaien van (voor mij) negatieve dingen in positieve. Niet persé omdat ik de mensen en situaties die me kwetsten zou willen vergeven of vergeten, maar puur omdat ik er zelf zoveel gelukkiger van word. Ik merk aan mezelf dat het niet de jaren zijn waarmee je ouder wordt, maar de gebeurtenissen. En mijn laatste jaar zat flink vol met gebeurtenissen.

Vanaf nu neem ik niet meer voor lief. Ik heb (in mijn korte leventje waarvan ikzelf natuurlijk het gevoel heb dat ik álles al heb meegemaakt) heel mooi geluk gekend en ook het diepe ongeluk. En voor geen goud dat ik naar dat laatste terug ga, haha! Voor mij zit de kunst daarvan hem in het behouden van mijn geluk. Een zoektocht waarin je nooit gaat slagen als het geluk zelf ook als doel centraal staat. Het zit ‘m eigenlijk in de kleine dingetjes die je eigen geluk juist aanwakkeren. Van het drinken van een grote kop gevuld met je lievelingsthee tot een fijn gesprek met een familielid of vriendin. En stapje voor stapje kom je er vanzelf. Totdat je op een avond in je eentje op de bank zit in Ierland en je je bedenkt dat je voor het eerst sinds maanden, een dag lang niet hebt nagedacht over gelukkig willen zijn en ongeluk voelen. 🙂

Voor mij helpt het heel erg om dingen gewoon niet meer te zien als vanzelfsprekend. Vanzelfsprekendheid valt namelijk voor een groot vlak samen met verwachtingen. En ik zeg écht niet dat mensen verwachtingen nooit nakomen. Ik merk gewoon dat mijn leven een stuk rooskleuriger is zonder! Ik ben een onwijs grote dromer en een stille bewonderaar. In mijn hoofd kan ik helemaal wegdromen naar de mooiste situaties. Ik kan onwijs veel bewondering koesteren voor hoe mensen kunnen zijn en hoe ze hun dromen najagen. Mijn grote valkuil daarbij is dat ik die enorme bewondering voor mijzelf houd, omdat ik het nog lastig vind dit naar anderen te uiten.

En juist daar wil ik heel graag voor een tijdje mee stoppen. En wie weet uiteindelijk misschien wel voor altijd! Juist door dingen niet als vanzelfsprekend te zien, merk ik meteen dat er een golf van waardering in me naar boven komt als mensen iets goeds, liefs of moois doen. Een onverwachts lief gebaar, een compliment, een goed gesprek of een vriendschap.

En ineens valt het me op, dat eigenlijk zoveel mensen hele mooie dingen in zich hebben.