“Uh… Ik gok… 31? Ja, 31 denk ik!”

Het is al weer ruim twee jaar geleden dat ik een punt zette achter mijn juf-zijn. Nadat ik mijn hele leven lang had geroepen dat ik ‘basisschool-juffrouw’ wilde worden (oké ik geef toe, er was een onzekere fase waarin ik toch wel graag prinses wilde worden) en mijn eerste jaartje PABO inclusief Propedeuse erop had zitten, begon het me toch een beetje te benauwen. Ik ruilde het leven tussen zo’n 25 drukke maar lieve kinderen om voor een journalistenleven met deadlines, interviews, uren typewerk en veel stress. En ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds ontzettend blij met deze keuze.

Toen ik echter enkele maanden geleden mijn bijbaantje als barista afrondde en zoekende was naar een nieuwe inkomstenbron, sprak ik een huisgenootje van mij over het geven van bijles aan basisschoolkinderen. De juf in mij, die er al die tijd nog stilletjes zat, sprong een gat in de lucht van enthousiasme. Wat een idee. Op deze manier zou ik de opleiding doen waar heel mijn hartje in zit, maar toch nog een kleine schakel kunnen leggen naar mijn eerste opleiding.

En zo gezegd, zo gedaan: twee weken later ging ik naar mijn twee bijleskindjes toe. Uit twee compleet verschillende gezinnen: één meisje uit groep vier en één jochie uit groep 3. Gewapend met kladblokken, stiften, stickers en een portie goede moed stapte ik het pand van een van mijn bijleskindjes binnen.

Lijst met dingen die ik vergeten was over het gedrag van jonge kinderen:

• Op het moment dat jij binnenstapt, ben je juf. Zonodig voor het complete gezin. Lees: ik word juf genoemd door zowel bijleskind, zusje én moeder.
• Indien je in een voorbeeldfunctie bent, wordt er met een oplettende blik naar je gekeken. Voorbeeld: toen ik aan het meisje vroeg om me te tekenen om een opdracht te vergemakkelijken, werd ik heel specifiek getekend inclusief bijkomende uitleg. “Lange bruine haren, blauwe oorbelletjes, mooie hakjes! Wel zwarte, want de blauwe draag je minder vaak!” (Compleet waar). Ander voorbeeld: toen ik een keer mijn oude spijkerbroek met gaten droeg in plaats van een nette broek of een net rokje, werd dat al vanaf bovenaan het trappenhuis opgemerkt. “JUF, u ziet er anders uit vandaag!!”, echode nog drie keer door de loze ruimte.
• Zodra je eenmaal het vertrouwen hebt, ben je op persoonlijk vlak binnen. Vaak duurt het eventjes, maar dan heb je ook wat. Na een tijdje zijn de kinderen aan je gewend en vertrouwen ze je ook al hun bruisend enthousiaste verhalen toe. Dit is dan ook echt één van mijn favoriete dingen aan de omgang met kinderen. In bijles-tijd is het echter wel belangrijk om verhaaltjes over weggevlogen en overleden kanaries te scheiden van de lesstof die behandeld moet worden.
• Kinderen schatten je oud in.

Ja echt. En dat laatste is echt in niks overdreven. Bij het jongetje dat ik bijles geef, kostte het me wat tijd om het vertrouwen te winnen. Zijn ouders vroegen zich enkele dingen af waar ze niet zelf achter konden komen, dus wilde ik wel eens een poging wagen door de antwoorden met leuke gesprekjes uit te lokken. Mijn tactiek: beginnen met prietpraat om zo langzaam aan tot de kern te komen. Dus begon ik vragen te stellen over zijn hobby’s. En over zijn vriendjes. Op een gegeven moment kwamen we uit op leeftijd. Ik merkte dat het jochie al flink los begon te komen en steeds meer praatjes kreeg. Om dat ook aan de gang te houden, wilde ik vooral niet al te veel over mezelf lullen (waar ik overigens erg goed in ben).

“Aha, 7 jaar ben je dus al! Dat is oud zeg! Hoe oud denk je dat ik ben?”

Er viel een korte stilte. Een bedenkelijke blik volgde, er vormden zich zelf wat denkrimpeltjes in het jonge voorhoofdje.

“Uhh… Ik denk… 31? Ja, 31 denk ik!”

Mijn open mond viel nog net niet van mijn gezicht af. 31?!? Ik tikte hem vol schaamte aan. “Ohoooh!” was het enige wat ik kon uitkramen. Een grote en ondeugende lach verscheen op zijn gezicht. Daar had ik hem! Daar begint het vertrouwen de komen.

En toen kwam natuurlijk de hamvraag: “Maar hoe oud ben je dan wel?” Toen ik antwoordde met dat ik zelf ook pas 18 was, was het zijn beurt voor een open mond. Ik zag nog net niet het ontbijt van diezelfde morgen zitten.