Met een snelvaart rijdt mijn trein het grote treinstation Amsterdam Centraal binnen. Ik kijk naar de wachtende mensen die voor mijn ogen wegvliegen. Een man naast mij opent rustig zijn broodtrommel, waar hij enkele strookjes rauwe witlof uitvist. Ik trek een vies gezicht bij de gedachte aan de rauwe witlof in mijn mond. Voor deze man gaat de reis nog door, ik daarentegen heb mijn bestemming bijna bereikt. Na een hoge piep en wild geschud komt de trein tot stilstand te staan, de ongeduldigen onder ons – waaronder vandaag voor één keer ikzelf ook – rennen zowat daar de deur toe.
Ahh Amsterdam Centraal. Ga ik ooit wennen aan het gevoel dat je krijgt als je Amsterdam instapt, met de overweldigende stationshal achter je? Ik vraag me af of iedereen dat gevoel krijgt. Een gevoel van overdonderd worden, maar dan op een goede manier. Ondanks de vele mensen en gebeurtenissen om me heen – een tram-chauffeur die geen zin heeft in mijn overdonderde gesteldheid en me via de bel-functie op zijn ‘dashbord’ duidelijk maakt er langs te willen, een groep toeristen die aan de hand van een enorme kaart de weg probeert te vinden, een oude meneer die zijn vastzittende wandelstok met moeite uit de tramrails trekt en een kind dat zich, geschrokken van alle geluiden om hem heen, met een trillend onderlipje vastklampt aan zijn moeder – kan ik op de een of andere manier een bepaald soort rust vinden hier.
Ik stap de tram uit en pak mijn telefoon erbij om te kijken waar ik heen moet lopen. De display van mijn iPhone vertoont een kaartje dat me duidelijk maakt dat mijn stageplaats, waar ik vandaag de eerste dag zal meelopen, zich recht voor mijn neus bevindt. Ik neem het prachtige pand met grote ramen, de liefste luifeltjes en uitnodigende deuren in me op. Veel tijd heb ik niet, want over vijf minuutjes word ik op verdieping 3 verwacht.
En nu is deze dag, waarvan ik hem me nog kan herinneren alsof ‘ie gisteren plaatsvond, alweer ruim een half jaar geleden. Mijn hartje heeft plaatsgemaakt voor een stukje Amsterdam-Zuid, want echt: wat is het daar prachtig en fijn. Nooit had ik verwacht dat dit een plek zou zijn waar ik me non-toerist zou voelen. Toen ik hier als Achterhoeker voor de eerste keer mijn voetstappen zette, een jaar of vier geleden, had ik namelijk het idee op vakantie te zijn in ons eigen kikkerlandje. En de keren daarna ook. Toch heb ik ontdekt dat er in Amsterdam, en dan met name Amsterdam-Zuid want hè: daar heb ik me ten slotte de afgelopen maanden in verdiept en over geschreven, zoiets kan bestaan als een wijkgevoel. Wat zeg ik, een buurtgevoel zelfs! Ik was nog nooit veel verder gekomen dan de Kalverstraat en het Vondelpark, dus ik had natuurlijk ook niet echt kunnen oordelen. Ondanks dat, ben ik van een kijk op Amsterdam met toeristenogen, naar een kijk op Amsterdam met inwonersogen gegaan. En geloof me: het tweede is nog beter dan dat je je kunt voorstellen.
Lisa Kroesen 