Een rustige vrouwenstem vindt via mijn platenspeler haar weg naar mijn gehoor. “What I’d value most would be your call, to tell me when your home in my arms again”, zingt ze melodramatisch. De batterijen van de rood en wit geweven lampjes die ik enkele dagen geleden ophing om na een lange dag een warm ontvangst voor mezelf te creëren, zijn alweer bijna leeg. Ze geven enkel nog zwak licht. Ook de geurkaas die naar appeltaart zou moeten ruiken, nadert zijn einde.
Februari 2017, het nog prille begin van het nieuwe jaar. De stad keert weder uit de kerstsferen naar zijn normale staat. De honderden lichtjes die de afgelopen maanden de grachten sierden, zijn weer verfrommeld weggestopt in een of andere muffige doos op een oude zolder. Ik word wakker, nog in mijn roze-wolkjes roes van de vorige avond. Ook mijn vriend opent dromerig zijn ogen. Terwijl we rustig wakker worden en genieten van elkaars aanwezigheid, wisselen we de eerste gedachtes van onze dag uit. “Oh Lies, wel belangrijk trouwens. De Eerste Kerstdag vieren we bij mijn familie, dus die moet je even vrijhouden!”. Ik denk er nog steeds grinnikend aan terug. Het was namelijk de avond daarvoor, dat we besloten om ons individuen-bestaan in te wisselen voor een relatie. Nog niet eens gesproken te hebben over het feit dat kerst nog geen anderhalve maand geleden was.
Wat leek kerstmis toen nog mijlenver weg. En nu, voor mijn gevoel nog geen drie maanden later, zitten we alweer in december. Waar ik normaal ergens in oktober al overenthousiast mijn kerstsokken uit de kast trek en avonden lang wegdroom bij Bublé, zit de kerstsfeer er nu mij nog steeds niet echt in. Ik doe oprecht mijn best, begrijp me niet verkeerd. Ik zet dagelijks eventjes een kerstmuziekje op en heb de batterijen in mijn kerstlampjes nu al tweemaal vervangen.
Het duurde tot gisteren, toen voelde ik dat kerstsprankje weer een beetje opkomen. Mijn vriend vertelde me dat we dit jaar een witte kerst krijgen. Volgens het KNMI is het ondertussen al weer bijna 7 jaar geleden dat dat het geval was. De mooiste witte kerst moet plaats hebben gevonden in 1938. Stel je hierbij een pak sneeuw van 13 centimeter dik voor, dat zich weinig aantrekt van het stralende zonnetje dat zich ook liet zien deze kerstdagen. Ondanks de aanwezigheid van ons favoriete geel-oranje verschijnsel was het ijskoud. Min 4,8 graden welgeteld, de koudste middagtemperatuur ooit gemeten met kerst. Heel Nederland toverde haar schaatsen uit de kast, om samen deze prachtige kerst te vieren op een dikke laag spekglad ijs.
Nu ik in mijn hoofd op schaatsen sta, te midden van tientallen mensen, wolkjes-uitademend en genietende van de stralende maar weinig verwarmende zon met kerst 1938, beginnen mijn wangen toch lichtelijk te gloeien. Witte kerst 2017, ik wacht met smart op je.
Lisa Kroesen 