Zo heel zwaar heb ik het niet

Ik slaak een diepe zucht. Vanbinnen wordt mijn buik eruit gehamerd. Nog niet van mijn hoofd te spreken. Zal ik werk afbellen? Nee komop Lies, beetje guts showen. Gisteren ben ik wezen bloedprikken. Met stromende tranen over mijn wangen heb ik mijn oma gevraagd of ze asje asje asjeblieft mee wilde. Over guts gesproken.  Ik ben Lisa, 17 jaar. Nice to meet.

Stress? Met nog net geen vraagteken boven mijn hoofd keek ik de huisarts aan. Nee joh, ik heb het prima naar mijn zin. Ga komend schooljaar op kamers, begin aan een nieuwe studie. Werk momenteel veel, maar alles is prima in balans. Nee, stress dat kan het niet zijn. Toen ik een uur later het ziekenhuis binnenstapte om bloed te prikken vond ik toch echt even dat ik een ontzettend zwaar leven had. Zoveel uren  werken als een volwassene zou moeten, een hond en twee konijnen in leven houden, zorgen dat het huis blijft staan en ook nog een beetje schoon blijft, en dan ook nog zo slecht in orde. Dadelijk is er ook nog iets ergs aan de hand. Gekke bacteriën die in mijn lichaam een prima huisje zien. Dat kan er echt niet bij hoor!

Helemaal fris, opende ik een paar uur later de douchedeur. Liet de handdoek langs me heen glijden en trok een schoon shirt aan. Liep naar beneden. Ik had er een lange dag huisarts, ziekenhuis en werken opzitten, en was toe aan wat ontspanning. Een fractie voor de deurbel ging, begon Joris uit het niets over te geven. Lekker dan. Ik had besloten de konijntjes eventjes naar binnen te doen, en die besloten op hun beurt weer, om hun ontlasting binnen lekker te laten gaan. Barbaren. De keuken was nog in precies dezelfde staat, als waarin ik het 5 uurtjes geleden achterliet nadat ik er een rijstprutje had klaargestoomd om mijn buikje tevreden te houden. Waar mijn buikje dus 5 uur later, spijt van had aangezien het voelde alsof er een moord werd gepleegd daarbinnen. Kortom; ik was samen met het huis een grote bende, toen de deurbel ging. Mijn lieve buurvrouw, die even kwam kijken hoe het me afging. Sh*t.  Ik word natuurlijk nooit meer alleen thuis gelaten…

Even later (10.oo p.m.) stond ik in de keuken om burrito’s te maken. Voor de dag erop, uiteraard. Nadat het prutje klaar was, stopte ik het in een bakje dat rechtstreeks de diepvries inging. Ik had net het hele huis schoongemaakt, de konijnen in hun eigen hotelletje gestopt, en een flinke wandeling gemaakt met Joris (die nu weer tevreden lag te snurken), alle rondslingerende zooi opgeruimd en de kots en konijnenpoepjes verwijderd. Tijd voor een tweede doucheronde.

Stress? Misschien is dat het ja.

Deze week waak ik over ons huisje. Over Joris, en over de konijntjes. Moederlief heeft me een enorme to-do lijst meegegeven, met daarop de precieze tijden waarop de hond uit moet, en waarop de plantjes behoefte hebben aan een paar slokjes water. En de rest.  Ik heb zojuist mijn eerste was gedraaid. In spanning zat ik de laatste 5 minuutjes op de grond voor de wasmachine. Na de ‘pieep pieep pieeeep’ opende ik voorzichtig de deur. Trok alles het ronddraaiende gevaarte uit. Met een triomfantelijke lach op mijn net gewassen toet, duwde ik alles de droger in. Alles had zijn eigen kleur behouden, en was nu voorzien van een fris Zwitsal geurtje.

Stiekem mis ik ze wel. Papa, mama. Zelfs Marlou (grapje mar, jou mis ik het meest natuurlijk). Ik stap naar buiten met Joris aan mijn zijde. Een warme wind gemengd met een paar regendrupjes, gaat langs me heen. Ik maak het aanrecht schoon, pak de afwasmachine uit. De hele keukentafel ligt vol met allemaal post, kranten, post-its en pennen. Ik steek een paar kaarsjes aan, en zet een stokje wierook neer, om het huis te voorzien van een warm geurtje. Maar het is maar voor een paar daagjes. Ik neem een voorzichtig hapje van mijn chocolade. Slurp wat thee naar binnen. Trek mijn deken iets verder omhoog. Naast me ligt Joris tevreden te snurken. Er staat een muziekje op.Vandaag heb ik mijn (momenteel) favoriete witte shirtje aan, met mijn (voor altijd) favoriete spijkerjasje eroverheen.  Zo heel zwaar heb ik het niet, bedenk ik me.