Ik kijk glazig voor me uit. Huh. In een seconde verken ik de ruimte om me heen. Ken je dat moment waarop je ergens anders dan thuis wakker wordt, en voor een seconde geen flauw benul hebt waar je bent? Na 2 seconden schoot het me te binnen. Tuurlijk. Ik was verhuisd!
Ik keek op mijn telefoon. 6 uur. 6 UUR?! Nog nooit in mijn 17-jarige bestaan, ben ik uit mezelf om 6 uur ‘s ochtends, uitgerust wakker geworden. Ik kijk om me heen. Mijn kamer is zo ingericht, dat het lijkt alsof ik er al een jaar woon. En dat terwijl ik er nog geen dag ben. Vol trots stapte ik gisteren de ruimte binnen. Yessssssss.
Met een overvolle tas in mijn hand die eigenlijk te lomp is om te tillen – mietje -, strompel ik richting de koekjes. Oh oh, ik was net van het snoepen af. Het viel me toen pas op hoe moeilijk het eigenlijk is om boodschappen te doen. Ik stond in een overdreven grote Albert Heijn, en voor me stonden flinke schappen gevuld met etenswaren en grote flessen drinken. Als je dan na 3 rondjes door de winkel datgeen vindt wat je zocht, komt het lastigste. Nu heb je de keuze uit maar liefst 20 verschillende varianten van het product dat je nodig hebt. Als twijfelaar heb je het dan niet makkelijk. Keuzes maken, boodschappen doen is puur een kwestie van keuzes maken.
En toen had ik eindelijk alle pruttel bij elkaar. Met moeite loop ik richting de kassa. De laatste eindsprint. Nog voor ik mijn doel bereik, loop ik met mijn heup tegen een rekje op, waardoor ik van schrik mijn overvolle tas laat vallen. Een verzameling van koekjes, bananen, druifjes, kipfilet, pesto en crystal clear verspreidt zich over het pand. Een van de medewerkers loopt gniffelend naar me toe. Om te helpen, dat dan wel weer.
Mijn kamertje is werkelijk waar een prachtig stukje grond. Lucht. Ik zit 18 hoog, he-le-maal bovenin een enorme studentenflat. Voor een half jaartje. Dan ga ik weer opzoek naar een nieuw stukje grond. Of lucht. Maar eerst flink genieten, van mijn huidige woonplekje.
10 over 6. Nope, ik kan echt niet meer slapen. Ik zwaai mijn benen uit bed, en voetje voor voetje maak ik kennis met de koude vloer. Ik doe de gordijntjes open, en een frisse wind komt me tegemoet. De lucht bestaat uit een mengeling van de kleuren, die aangeven dat de zon elk moment kan gaan schijnen. Ik ga zitten op de koude vensterbank, en leun half uit het raam. Diepe zucht. Tevreden zucht.
Voorlopig zal ik niet meer vervreemd wakker worden. Het zal wel wennen zijn, maar vanaf nu is dit mijn tweede huis.
Lisa Kroesen 