Waarom alleen reizen de wereld is

‘Maar Lies, wat vind je daar nou zo leuk aan dan? Alleen heen en weer met de trein, van Doetinchem tot Utrecht tot Nijmegen.. Waarom?!’ – sincerely, zo ongeveer alle mensen waar ik mee omga.  Ik wordt echt voor gek verklaard als ik vertel hoe heerlijk ik het vind om te treinreizen – alleen. Dus, ik ga eens even onder woorden brengen waarom ik daar zo dol op ben. 🙂

Ten eerste, vind ik in de trein zitten hartstikke rustgevend. Sinds ik studente ben, heb ik mijn meest geliefde pasje ever in bezit: mijn ov-kaart. Wat een geweldig ding. Veel treinreizen dus, gratis en onbeperkt (zolang het maar door de week is dan). Oortjes in, muziek op, grote beker Starbucks in de hand, en vervolgens kijken naar de mensen om me heen, of naar buiten natuurlijk. Ik hoor je al denken, ‘OK maar wat is daar nou leuk aan dan?’. Nouja gewoon, dat is een van de kleine momentjes waar ik altijd enorm van kan genieten! Maar waar het eigenlijk om draait; ik ben gewoon dol op reizen. Of het nou een dagje naar Amsterdam, of een weekendje naar een ander land is – ik vind het te gek. Eventjes ergens anders naartoe, weg van de bekende omgeving en bekende mensen. Opzoek naar nieuwe leuke steden en allemaal leuke plekjes ontdekken. Dat is toch heerlijk?

Begrijp me niet verkeerd, ik houd ervan om samen met anderen op stap te gaan. Goede gesprekken voeren, iemand om mee te winkelen en te lachen (ik krijg meteen flashbacks naar die ene keer dat ik met een vriendin van mij een dagje in Nijmegen ging winkelen – ik heb nog nooit zó veel gelachen op een dag als toen..). Maar naast dat kan ik er ook echt van genieten, om alleen op stap te gaan.

Maar waarom dan alleen? Is dan de vraag die daar weer op volgt. Vind ik lastig uit te leggen, maar ik ga toch eens een poging wagen. Als ik alleen op stap ga naar bijvoorbeeld Nijmegen of Utrecht, ga ik graag alleen omdat ik dan echt eventjes alleen kan zijn. Jo, lekker logisch. Wat ik bedoel is dat ik dan tijd voor mezelf heb, en een dag de tijd heb om na te denken, me te laten inspireren en eens met andere mensen te praten. Denk je even in: je bent met je beste vriend of vriendin de stad in. Dan ben je eigenlijk min of meer constant met elkaar bezig, en niet zozeer met de omgeving. Als ik in een cafétje ben met een vriend of vriendin, richt ik me op die vriend of vriendin. Ik zou dan niet snel een gesprek met iemand anders beginnen, tenzij ik diegene goed ken. Toen ik laatst voor de zoveelste keer weer eens een dagje alleen naar Nijmegen ging, en ik bij de Starbucks eindigde (het zal toch eens niet..) raakte ik met iemand in gesprek. Maar dan ook echt in gesprek. Het was een meneer, die me vroeg of ze daar WiFi hadden, terwijl ik een poging deed om van mijn nog-veels-te-hete thee probeerde te drinken. En toen raakten we aan de praat. Gewoon zomaar. Een uur, twee koppen thee en heel wat levenslessen verder, was het tijd om maar eens naar huis te gaan. Ondertussen hadden we allebei onze laptop en mobiel aan de kant gelegd, omdat we simpelweg een goed gesprek hadden, en dat op dat moment gewoon veel interessanter was. Pas toen ik in de trein zat, ontdekte ik hoe vrolijk dat me maakte. Ik had een heerlijk gesprek gehad met iemand die ik niet eens kende – heb uiteindelijk ook helemaal niet naar zijn naam gevraagd omdat we druk in gesprek waren. En misschien klinkt het stom, maar daar kan ik nou écht van genieten.

Of die keer dat ik naar Arnhem ging om op zoek te gaan naar een nieuwe laptop. Na een grote beker koffie gehaald te hebben, moest ik nog 20 minuten wachten op de trein. Ik besloot om eventjes naar de mooie witte vleugel te lopen, om te kijken of er nog iemand aan het spelen was, en om anders zelf eventjes te spelen. En ja hoor, er zat een jongen (ik ben slecht in leeftijden schatten, maar ik gok ergens in de 20) achter de vleugel, die prachtig aan het spelen was. Er stonden ook een aantal anderen bij. Na eventjes gepraat, maar vooral geluisterd te hebben was ik helemaal zen. Het was al tegen 5, en ik had ondertussen 4 treinen gemist – want we waren ook echt al drie kwartier verder. Call me crazy, maar ik heb drie kwartier staan genieten van een prachtig pianospel. En die jongen, die jongen die kon spélen…!! Prachtig.

En dat soort kleine dingen, gesprekken met onbekenden, of luisteren naar iemand die piano speelt… Daar neem ik niet de tijd voor als ik met iemand anders op pad ben. En elke keer als ik daar wel de tijd voor heb genomen, en na de tijd in mijn treintje richting huis zit, dan merk ik hoe goed dat soort dingen me doen. Ik word er rustig en bovenal hartstikke vrolijk van. En dát is nou waarom ik alleen reizen zo heerlijk vind. Oh en daarnaast is alleen reizen de perfecte gelegenheid om eventjes al mijn gedachten weer op een rijtje te zetten, zodat ik als ik terug kom ook verder niks meer aan mijn hoofd heb. Zo fijn!

Dus, lieve mensen: tot in Nijmegen, Utrecht of waar ik dan ook de komende jaren allemaal nog ga komen.. 😉

Liefs,
Lisa