Onze trouwe viervoeter

Lieve allemaal,

Als jullie mijn blog al langer volgen, zullen jullie hem vast al wel eens voorbij hebben zien komen; Onze hond Joris. Vandaag schrijf ik een artikeltje over hem, aangezien ik me elke dag wel een keertje bedenk dat hij best wel een groot deel van mijn leven is. En aangezien ik erg veel met jullie deel; waarom zou ik dan niet vertellen over onze eigen hond? 🙂

Naahw wat was hij hier nog klein! Als ik het goed heb, is Joris nu 11. Hij wordt in november 12. Wat een oudje hé! Ik heb eigenlijk mijn hele leven lang met een hond geleefd, op 1 week na. Toen was onze vorige hond (Youri) overleden, en kochten we Joris. We haalden hem op van een boerderij, als ik het me goed herinner. Hij had ook nog een zusje, maar zij was helaas heel erg ziek. Joris daarentegen, was kerngezond dus we namen hem mee naar huis. Ik kan me nog wel herinneren dat ik die avond op de commode zat, en een naam aan het bedenken was. ‘Vlekje dan?’. Uiteindelijk werd het dus Joris, wat ik in het begin maar niks vond. Nu vind ik het eerlijk gezegd wel bij hem passen!

Hier was Joris nog erg jong. Dat kun je zien, aan zijn (deels) roze neus. Hoe ouder Joris werd, hoe meer dat roze gedeelte verdween. Nu is zijn neus helemaal zwart, en verschijnt er zelfs een wit puntje. Is de rechter foto niet superlief?! Samen met Marlou op de bank, sweet!

Wat ik me ook nog goed kan herinneren, is de allereerste keer dat Joris onze woonkamer binnenkwam. Hij liet meteen maar eventjes een grote boodschap achter, midden in de kamer. Hmmm, lekker Joor! Haha! Maar Joris is echt een héle lieve hond. Naar ouderen, kinderen en andere dieren toe. Mijn neefjes vonden het toen ze jong waren nog wel eens leuk om aan Joris te gaan hangen. Dat was in het begin eventjes uitkijken; Dadelijk gaat hij bijten, dat moeten we niet hebben! Maar dat is absoluut niet zo, en dat zal hij ook nooit doen. We vertrouwen hem voor de volle 100%. Oh en die rechter foto? Ja, mijn zusje gaat dat niet leuk vinden hahaah oeps! Achja, ik sta er minder charmant op :p

Natuurlijk geeft het wel eens mot met andere honden. Vroeger toen Joris jonger was (en ook stukken actiever!) gaf het nog wel eens problemen met een hond uit de buurt. Ze lagen elkaar gewoon niet! Niks aan te doen, is verder ook geen probleem. Maar voor de rest kan hij supergoed met andere dieren. Tegenover andere honden vind ik hem wel eens angstig. Als we aan het wandelen zijn en we komen een andere hond tegen die wel zin heeft om te spelen.. Nou, Joris niet gezien hoor! Tegenwoordig is hij wel steeds luier. Dat kun je wel zien op bovenstaande foto’s… Maar voor een dagje 35 kilometer wandelen, staat hij te springen! Lekker de hele dag door allerlei opritten verkennen tijdens het wandelen, stukjes vooruit rennen en door weilanden heen ploeteren; hij vindt het heerlijk!
 

Kijk wat lief, haha! Knuffelen met ons vorige konijn onder een dekentje, hij vind het allemaal wel mooi. Onze konijnen kunnen gewoon los door de tuin heen rennen, in Joris zijn mand gaan zitten, en Joris irriteren; maar hij zal ze nooit wat aandoen. Cute! Op de rechter foto zie je Joris in de sneeuw. Als het regent, krijg je hem echt niet naar buiten maar zodra er sneeuw ligt, is hij de eerste die er doorheen rent. Hij is er dol op.

En ‘s ochtends vroeg gaat het meestal zo! Joris is dol op eten, en alles wat met eten te maken heeft. Vooral brood, brood is echt zijn beste vriend. Elke ochtend komt hij eerst heel enthousiast naar je toe voor een knuffel, en vervolgens rent hij al naar de keuken toe omdat Joris weet dat er zo brood gegeten gaat worden. En ja, schooien doet hij als de beste haha! Hij krijgt wel vaak wat mee van ons eten, dat scheelt. De mazzelaar. Had ik trouwens al verteld over welke trucjes hij kan? Ik heb hem namelijk ooit aangeleerd hem te rollen. Het duurde 2 jaar, maar dan heb je ook wat. Nu begint hij spontaan te rollen als ik met een koekje aan kom lopen, haha! Verder kan hij de standaard dingen; poot, high-five, dat soort dingen. Oh, en hij kan heel hoog & ver springen!

Opa was echt Joris zijn beste buddy. Die 2 waren dol op elkaar! En nee, niet alleen omdat opa altijd zijn brood aan Joris gaf en hij altijd met hem wandelde, haha! Ohh, en nog meer buddy’s van Joris. Als je hem niet in de gaten houdt, rent hij zo de wei in. Hier genoot hij volop van alle aandacht, geweldig!

En hier was Joris heel erg ziek. Hij heeft epilepsie, en op het moment dat ik op uitwisseling in Turkije zat, werden de aanvallen heel erg. Echt zielig! Toen ik terugkwam was hij dan ook helemaal op, en keek hij de hele tijd heel sip. We hebben nog wel samen in de zon gelegen de volgende dag, want Joris ❤ zon. Of het nou 25 graden of 40 graden in, hij ligt pal in de zon. Gelukkig ging het na een tijdje wel weer beter. Toen ging het weer heel slecht en heeft hij een keer een hele nacht lang in een aanval gezeten. Dat is volgens mij precies een jaar geleden! Hij heeft nu medicijnen, en godzijdank heeft hij sinds vorig jaar dan ook geen aanval meer gehad. Het gaat super met hem! Wat ik het leuke vind, is dat Joris altijd heel erg enthousiast naar je toe is. Hoe lui hij dan ook wel niet kan zijn; ‘s ochtends verwelkomt hij je altijd, en zodra je terugkomt als je weg bent geweest, is hij de eerste die je begroet. Soms zit ik rustig op mijn kamer te bloggen en dan komt Joris binnen wandelen (ondanks dat hij eigenlijk van mama niet naar boven mag, oeps!) voor een knuffel en loopt hij vervolgens weer weg. Heerlijk vind ik dat.

Deze foto’s…. *Zwijmel* Zo af en toe is Jorisje wel fotogeniek haha! Op de foto linksboven was hij heel erg nieuwsgierig naar mijn yoghurt, natuurlijk mocht hij het glas uitlikken nadat ik deze foto maakte.  De foto rechts is hier in de buurt gemaakt, in 2013. Time flies!

Kortom; ik ben heel erg blij dat Joris nog steeds bij ons is, ondanks dat hij nu al een hele poos epilepsie heeft. Het is een enthousiaste, vrolijke, luie, nieuwsgierige, eigenwijze, betrouwbare en lieve hond en ik zou hem niet willen missen. Zo, en dat was dan een artikel bomvol foto’s en korte verhaaltjes. Ik wilde het toch wel graag eventjes met jullie delen aangezien ik dol op hem ben. Is het niet een schatje?

En dan sluit ik af met deze ontzettend charmante foto. Hij moest gapen. Wauw.

Lots of love,

Lisa (en Joris ofcourse)